روتیتر: «بهداد سلیمی» از جمله پرافتخارترین ورزشکاران کشورمان است که با وجود مدال آوری های متعدد، اخلاق خوب و جوانمردی، نامش به عنوان یک اسطور در تاریخ ورزش ایران ثبت خواهد شد. او بعد از ۱۰ سال مدال آوری از دنیای قهرمانی خداحافظی کرد.
به گزارش روتیتر: در حالی که بعد از خداحافظی اجباری «حسین رضازاده» وزنه بردار فوق سنگین ایران که طی سال های ۱۹۹۸ تا ۲۰۰۶ میلادی با کسب ۲ مدال طلای المپیک و ۴ مدال طلای جهان غوغایی در دسته سنگین وزن جهان به پا کرده بود، هیچ کس تصور آنرا نداشت که وزنه بردار دیگری بتواند جانشینی برای اسطوره اردبیلی وزنه برداری ایران باشد.
اما در سال ۱۳۶۸ در قائمشهر پسری متولد شده بود که تا سال ها جا پای رضازاده گذاشت و پرچم کشورمان را طی ۱۰ سال گذشته در میادین بین المللی به اهتزاز در آورد.
سلیمی در ابتدا در رشته ژیمناستیک، کشتی و فوتبال فعالیت می کرد و به دلیل فیزیک خاص بدنش و به سفارش دوستانش روی به وزنه برداری آورد.
او به باشگاه قاسم غزالیان اولین مربی وزنه برداری خود رفت و خیلی زود پله های ترقی را طی کرد و برای نخستین مرتبه در سال ۲۰۰۷ و در جام باشگاههای آسیا حضور پیدا کرد.
حضور او در جام باشگاههای آسیا سبب شد تا به تیم ملی جوانان ایران در سال ۲۰۰۸ دعوت شود و این حضور شروعی بر موفقیت های بهداد سلیمی وزنه بردار فوق سنگین ایران شد.
وی در سال ۲۰۰۸ در پیکارهای قهرمانی جوانان آسیا در کره جنوبی با کسب مدال نقره، مدال آوری خود را در عرصه ورزش قهرمانی به طور جدی آغاز کرد و در همان سال و در جوانان جهان در کلمبیا در مجموع ۴۰۶ کیلوگرم (۱۸۶ حرکت یک ضرب و ۲۲۰ کیلوگرم حرکت دوضرب) مدال برنز گرفت.
او در حالی که هنوز در رده جوانان قرار داشت، یک سال بعد به تیم ملی بزرگسالان دعوت شد و در رقابت های قهرمانی آسیا در قزاقستان رکوردهای خود را به صورت چشمگیری افزایش داد (۱۹۰کیلوگرم یک ضرب و ۲۳۱ کیلوگرم دو ضرب = مجموع ۴۲۱ کیلوگرم) و توانست نخستین مدال طلای دوران قهرمانی خود را کسب کند و در همان سال و در پیکارهای جوانان جهان نیز در رومانی (۱۹۵کیلوگرم یک ضرب و ۲۲۸ کیلوگرم دو ضرب= ۴۲۳ در مجموع) صاحب گردن آویز طلا شد.
بهداد سلیمی که بعد از موفقیت های سال ۲۰۰۹ خود را به عنوان یک وزنه بردار ششدانگ در فوق سنگین معرفی کرده بود در سال ۲۰۱۰ در آنتالیا ترکیه بزرگان سنگین وزن جهان را شوکه کرد و به نخستین مدال طلای رده بزرگسالان خود دست یافت (۲۰۸+۲۴۵=۴۵۳). البته پیش از آن و در بازی های آسیایی ۲۰۱۰ گوانگژو چین (۲۰۵+۲۳۵=۴۴۰) با نخستین مدال طلای بازی های آسیایی خود خط و نشان را برای حریفان در آنتالیا کشیده بود.
سال ۲۰۱۱ نیز وی در پاریس کاری کرد کارستان و با رکوردهایی که از خود بر جای گذاشته بود (۲۱۴+۲۵۰=۴۶۴) همه راهها را برای مدعیان آن سال ها یعنی روسلان آلبگوف و لوچوف روسی بسته بود. بهداد در آن سال با ۲۱۴ کیلوگرم در یک ضرب، نام خود را به عنوان رکوردار این حرکت در کنار رضازاده به عنوان رکورداران این دسته به ثبت رساند.
سلیمی در سال ۲۰۱۱ و در رقابت های قهرمانی آسیا نیز طلا گرفت.
بدون شک اوج موفقیت هر ورزشکاری در بازی های المپیک اتفاق می افتد، جایی که بهداد سلیمی بعد از مدال طلای قهرمانی آسیا در سال ۲۰۱۲ کره جنوبی در المپیک لندن قدرتمندانه (۲۰۸+۲۴۷=۴۵۵) بر سکوی نخست ایستاد و یک بار دیگر عنوان قوی ترین مرد المپیک به یک ایرانی رسید.
دوران بعد از المپیک ۲۰۱۲ را بی شک باید دوران افول این ستاره مازندرانی فولاد سرد نامگذاری کرد که به دلیل اختلاف نظر با سرمربی وقت تیم ملی یعنی کوروش باقری او به همراه سجاد انوشیروانی، سعید محمدپور، نواب نصیرشلال و کیانوش رستمی حاضر نشدند در اردوی تیم ملی حضور یابند و به همین دلیل پیکارهای جهانی سال ۲۰۱۳ در لهستان را از دست دادند.
اما با تغییراتی که «حسین رضازاده» رییس فدراسیون وزنه برداری در راس کادر فنی تیم ملی ایجاد کرد، بهمن زارع سکاندار تیم ملی شد و او یکبار دیگر توانست در سال ۲۰۱۴ و در بازی های آسیایی اینچئون کره جنوبی (۲۱۰+۲۵۵=۴۶۵) دومین مدال طلای خود را از این بازی ها دشت کند اما در پیکارهای جهانی قزاقستان مغلوب روسلان آلبگوف روسی شد (۲۰۶+۲۵۱=۴۵۷) و به مدال نقره قناعت کرد و از سال ۲۰۱۴ دیگر هیچ وزنه بردار ایرانی نتوانسته در پیکارهای جهانی عنوان قوی ترین مرد را برای کشورمان بگیرد.
سال ۲۰۱۵، سال کابوس وار برای وزنه بردار فوق سنگین ایران بود. دو هفته مانده به رقابت های جهانی در آمریکا سلیمی از ناحیه زانو دچار مصدومیت شدیدی شد و نتوانست به آمریکا برود تا کار درمان خود را برای حضور در بازی های المپیک ۲۰۱۶ ریو انجام دهد.
وی از آبان ماه سال ۹۴ کار درمانی خود را با حضور متخصصین ایرانی آغاز کرد و در نهایت خود را مهیای حضور در المپیک ریو کرد و حتی پیش از المپیک در تورنمنت بین المللی جام فجر نیز در تهران وزنه های خوبی زد، اما او و پزشکان معالجش هنوز نگران مصدومیت دوباره زانویش بودند که یک مصدومیت دیگر سلیمی را برای همیشه از وزنه برداری دور نگه خواهد داشت.
نگرانی سلیمی و کادر فنی که در آن زمان سجاد انوشیروانی سرمربیگری تیم ملی را برعهده داشت، بیشتر بر روی حرکات دو ضرب او و به خصوص حرکت قیچی بود. همین مصدومیت سبب شد که او در المپیک ۲۰۱۶ ریو نتواند عملکرد خوبی داشته باشد و بعد از آنکه در حرکت یک ضرب وزنه ۲۱۶ کیلوگرمی را بالای سر برد در حرکت دو ضرب داوران وزنه های ۲۴۵ کیلوگرمی او را به دلیل فیکس نشدن دست ها نپذیرفتند و او با بدشانسی مدال طلای المپیک را با چشمانی اشکبار از دست داد و مدال طلای المپیک به ستاره نوظهور این سال های فوق سنگین جهان یعنی لاشا تالاخادزه گرجستانی رسید.
پیکارهای جهانی سال ۲۰۱۷ نیز برای فوق ستاره وزنه برداری ایران خوش یمن نبود و داوران یک بار دیگر به دلیل همان مشکلاتی که سلیمی در فیکس کردن دست ها در حرکات دو ضرب داشت نگذاشتند عملکرد خود را به نمایش بگذارد. او در کنار سعید علی حسینی که بعد از هشت سال یک بار دیگر پای به روی تخته وزنه برداری گذاشته بود (۲۱۱+۲۴۲=۴۵۳) به مدال برنز جهان رسید.
این وزنه بردار خوش اخلاق دنیای پولاد سر امروز (دوشنبه) با مدال طلای بازی های آسیایی ۲۰۱۸ جاکارتا با دنیای قهرمانی خداحافظی کرد تا دلمان برای مدال آوری هایش تنگ شود.
او امروز (دوشنبه) بعد از کسب سومین مدال طلای خود در بازی های آسیایی از دنیای قهرمانی برای همیشه خداحافظی کرد.