روتیتر:انتقال میز خدمت از درون ادارات و پشت درهای بسته به مساجد و درون دل شهر و شهروندان، رویکردی است که در مدیریت جدید شهری کرج مورد توجه ویژه قرار گرفته است.
۲۵۱ مسجد این شهر در حالی کمتر مورد توجه نسل جوان واقع شده اند که این اماکن در دین مبین اسلام به عنوان یک پایگاه و مامن مطمئن، نه تنها در حوزه عبادات فردی و جمعی، بلکه برای تصمیم گیری ها و مراودات اجتماعی، سیاسی و فرهنگی در نظر گرفته شده و حضور در آن از سفارشات جدی معصومان(ع) است. این مکان مذهبی، فضایی برای همیاری و تعامل آدمیان به شمار می آید و از جمله اماکن مقدسی است که به دلیل اجتماع مردم در آن از اهمیت خاصی برخوردار است.
با این حال میل مردم به حضور در مساجد، در مرور زمان و به رغم پیشینه و جایگاه بسیار ارزشمند و قدرتمند این مکان تاریخی مذهبی، در ایران رو به کاهش گذاشته و حضور در اماکن لوکس و فضاهای مدرن و انزواگونه، روز به روز رو به افزایش است.
شاید بتوان دلایل متعددی برای افزایش این فاصله برشمرد اما اگر نگاهی به تاریخ اسلام بیاندازیم مساجد را محلی خواهیم یافت که همواره نقطه اتصال مردم با سردمداران و کارگزاران، نامداران و مصلحان بوده و همین امر یکی از دلایل افزایش جذب و اشتیاق افراد به حضور در مساجد به شمار می آمده است. مردم علاوه بر اینکه مشتاق به ذکر و عبادت خداوند در مساجد بودند، این مکان ها را فضایی برای کسب مشاوره، رفع مشکلات و همدردی با کسانی می شناخته اند که نیت شان خالص و سمت دل شان رو به پروردگار بوده است به طوری که می کوشیدند در عین سخاوت و تواضع، به حل مشکلات مردم بپردازند و نفع و سهم خود را مورد توجه قرار ندهند.
سدهایی که شهروندان را از مسئولان گسست
اما این رویکرد روز به روز کاهش یافت و با جدا شدن مسئولان از مردم و انزوای آنان در اتاق های فراخ و خلوت مدیریتی که محل اتخاذ تصمیم های کلان و خرج اعتبارات سنگین، بدون توجه به خواست مردم و نیاز آنها شده بود، توجه افراد به این مکان ارزشمند مذهبی نیز رو به کاهش گذاشت. مردم دیگر کمتر امید داشتند که مسئولان و کارگزاران خود را در صف های نماز مسجد، تکیه داده به دیوارهای ساده ببینند و بتوانند به راحتی مشکلات شان را با آنها در میان گذاشته یا از آنان درخواستی داشته باشند.
مردم راه اداراتی را پیش گرفتند که برای اتصال به رئیس یا رأس آن مجموعه باید پله های بسیار با رفتارهای مختلف و نامه نگاری های متعدد را پشت سر می گذاشتند. حال آنکه خواست شان شاید سال ها پشت این درها باقی می ماند و هرگز امکان ملاقات یا پیگیری ای به وجود نمی آمد.
مساجد خاص!
این روال هنوز هم در بسیاری از دستگاه ها و نقاط رایج است. اگر محل تجمعی هم در مسجدی هست، مسجدهای ویژه ای هستند که گویی ویژه مسئولین است و شهروندان کمی آنجا رفت و آمد دارند. کمتر مسئولی راه مساجدی را در پیش می گیرد که شهروندان بیشتری از عامه مردم در آن تردد می کنند؛ مگر در موارد انتخابات یا به منظور کسب وجهه اجتماعی در موقعیت های خاص.
حال، اصغر نصیری؛ شهردار کرج، به رغم وجهه ای که ابتدای امر از او به عنوان یک مدیر پایتخت نشین ساخته شده بود، هر هفته مسیر خدمت را از مساجدی در پیش می گیرد که مرکز تجمع شهروندان و محل تمرکز مشکلات و دغدغه های شهرنشینان است.
او با حضور در مساجدی که از پیش اعلام شده، ساکنان را فرا می خواند تا بیایند و از دغدغه های شان بگویند؛ این اقدام در آستانه اجرای طرح بهبود نگه داشت هر منطقه انجام می گیرد تا به واسطه اطلاعاتی که به صورت مستقیم از طریق ساکنان دریافت می کند، اشراف و آگاهی بیشتری نسبت به مسائل محدوده مورد نظر پیدا کرده و عملکرد نیروهایش را بهتر بررسی کند.
مردی از جنس مردم
به نظر می رسد نصیری، رویکرد خود را اصلاح وضعیت موجود و سپس استانداردسازی مناطق قرار داده است و این رویکرد را به مدد بهره گیری از خواست خود شهروندان و ارتباط مستقیم با آنان اجرایی می کند. اقدامی که به نظر می رسد بیش از هر چیز مورد نیاز جدی شهر و شهروندان می باشد و دوری مدیران از نیازهای واقعی مردم، مشکلی است که در بسیاری از عرصه ها، موجب حرمان شهر و فرصت های موجود در آن شده است.
مردم، شهرداری مردمی می خواهند. مردی که ساعات طولانی حضور در محل کار را به هر نوع آسایش و فراغت ترجیح داده و همسویی با خواست آنان را مورد توجه قرار دهد. چه بسا که این هدف را نه از درون کاغذبازی های اداری، بلکه در تجمعات شهروندان و استقبال گسترده آنان از وی، درون دل مساجد یعنی یکی از مهمترین اماکن مذهبی و اجتماعیِ اسلام و ایران می توان جستجو کرد.
وی، این سه شنبه نیز راهی یکی از مساجد منطقه ۱ شهری کرج خواهد شد تا با ساکنان این نقطه از خاک ایران کوچک، به تعامل و گفتگو پرداخته، بتواند از دل این دغدغه ها و حرف ها، شهری آبادتر و زیباتر را برای مردمی که شایسته قرار گرفتن در رفیع ترین درجات و جایگاه ها هستند، رقم بزند.